استبداد (مفردات‌نهج‌البلاغه)استبداد یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در همین معنی استعمال نموده است. ۱ - مفهومشناسیاستبداد به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود است. چنان‌که گفته می‌شود: «استبد بالامر: انفرد به.» ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) در این باره فرموده است: «من استّبد برایه هلک و من شاور الرجال شارکها فی عقولها» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «استبداد»، ص۱۱۷. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|